علم آسیب شناسی 

 آسیب شناسی یا پاتولوژی شاخه‌ای از علوم پزشکی است، که در خصوص تأثیر بیماری ها و آسیب‌ها در سطح بافتی و سلولی و مولکولی بحث می‌کند و شامل مطالعه فرایند بیماری در یک اندام یا تمامی بدن برای شناخت ماهیت و علت‌های آن است. آسیب‌شناسی به دو شاخه اصلی آسیب‌شناسی تشریحی و آسیب‌شناسی بالینی تقسیم می‌شود.

آسیب‌شناسی بالینی یکی از تخصص‌های پزشکی است که به امر تشخیص بیماری‌ها بر پایه مطالعه و بررسی مایعات و سایر نمونه‌های اخذ شده از بدن مانند ادرار، خون، مدفوع .... می پردازد.

آسیب‌شناسی تشریحی به مطالعه میکروسکوپی و بررسی ظاهری نمونه‌های بافتی که توسط خود پاتولوژیست یا توسط سایر پزشکان از بدن انسان برداشته می‌شود می‌پردازد.

تاریخ آسیب شناسی به اولین کاربردهای روش علمی در زمینه پزشکی بر می گردد. پیشرفتی که در قرون وسطی طی دوران طلایی اسلامی و در اروپای غربی طی رنسانس ایتالیا شکل گرفت.

تاریخ پاتولوژی در ایران توسط پروفسور مصطفی حبیبی پایه گذاری شد و پروفسور شمس اولین آزمایشگاه پاتولوژی را در سال 1953 در بیمارستان 1000 تختخوابی (امام خمینی فعلی ) تاسیس کردند.

معرفی آزمایشگاه آسیب شناسی و ایمنوهیستوشیمی مرکز تحقیقات دندانپزشکی

برای پیشرفت کشور در حوزه تولید علم در علوم دندانپزشکی و فک و صورت و کاربردی شدن آن، به زیرساخت‌هایی در حوزه آزمایشگاه، پژوهش و نیروی انسانی نیاز است.

رسالت تعریف شده در پژوهشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران توسعه، بهبود و تسهیل روند انجام فعالیت های پژوهشی در زمینه دندانپزشکی، تعامل بیشتر حوزه تحقیقات علوم پایه و بالین و نیز بررسی و بهبود کیفیت بیولوژیکی مواد مورد استفاده رشته های مختلف دندانپزشکی بوده است. لذا طرح تاسیس آزمایشگاه پاتولوژی از سال 1386 در برنامه این مرکز قرار گرفت. با نقل مکان دانشکده دندانپزشکی، فضای کافی تامین و تهیه تجهیزات آغاز شد.

آزمایشگاه پاتولوژی در سال 1390 تکمیل و راه‌اندازی گردید.  از آن پس در کنار روش های تشخیصی آسیب شناسی  با استفاده از پتانسیل های  دیگرآزمایشگاه های مرکز تحقیقات دندانپزشکی از جمله آزمایشگاه سلولی و مولکولی و همکاری با آن و استفاده از تکنیک های مختلف مولکولی به ارزیابی های تشخیصی و تکمیلی در زمینه انواع تومورهای سرطانی می پردازد.